Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej obchodzimy 2 maja. To święto, które ma wyrażać szacunek do flagi i propagować wiedzę o polskiej tożsamości oraz symbolach narodowych. Historia polskich barw jest skomplikowana. Polskie barwy narodowe kształtowały się na przestrzeni wielu wieków i mają, jako jedne z nielicznych w świecie, pochodzenie heraldyczne. Wywodzą się bowiem z barw herbu Królestwa Polskiego i herbu Wielkiego Księstwa Litewskiego. 7 lutego 1831 roku Sejm Królestwa Polskiego podjął specjalną ustawę dotyczącą barw polskiej flagi.
„Izba senatorska i poselska po wysłuchaniu wniosków Komisyi sejmowych, zważywszy potrzebę nadania jednostajnej oznaki, pod którą winni łączyć się wszyscy Polacy, postanowiły i stanowią: Artykuł 1. Kokardę narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym. Artykuł 2. Wszyscy Polacy (…) te kolory nosić mają w miejscu, gdzie takowe oznaki dotąd noszonymi były” – tak brzmiała przyjęta w 1831 roku przez Sejm ustawa, która jako pierwsza normowała kwestię polskich barw narodowych.
W książce „Polskie symbole narodowe” czytamy: „Tak więc polskie barwy narodowe wyrosłe z piastowskiego znaku herbowego przebyły długą drogę, zanim stały się oficjalnym symbolem niepodległego państwa. Przez wieki i epoki, począwszy od wojów Chrobrego i Krzywoustego, jazdy Żółkiewskiego i husarii Sobieskiego, kosynierów Kościuszki i powstańców Traugutta, żołnierzy wrześniowego dramatu i żołnierzy zwycięzców, którzy zatknęli swoje biało-czerwone flagi na gruzach Monte Cassino, Warszawy i Berlina. Dla nich wszystkich barwy narodowe symbolizowały 'Tę, co nie zginęła’. Podobną wymowę zachowały one również dla współczesnego pokolenia Polaków”. TEGO I WAM, DRODZY UCZNIOWIE 3 LO, ŻYCZYMY NAJBARDZIEJ!
